Mam, krijg ik ook zo’n tover-rugzak? Ik vind die blauwe zo mooi.
David trekt aan mijn mouw. Ik hoopte die etalage ongezien te passeren. Want ook ik word altijd verblind door al die uitbundige tassen. Die glimmende dingen die erin passen.
Nee jongen, nog niet. Nog een paar jaar. Dan mag jij er ook een. Als je tien wordt lieverd. Kom, ik trakteer vandaag!
Oom Rayan vertelde mij dat hij er al eentje had toen hij acht was. Echt waar.
Dat klopt lieverd, toen ging dat nog anders. Toen wisten we nog niet hoe zwaar die tassen kunnen worden.
Maar wat past er dan allemaal in mamma?
Ik voelde dat dit het moment was. Zoals mijn moeder zich gevoeld moest hebben toen ze me seksuele voorlichting gaf. Ik weet dat nog goed, echt heel ongemakkelijk, wiebelend op de badrand.
Kom David, dan gaan we hier op dit bankje zitten. Ik zal het je vertellen.
De zon schijnt op de kastanje achter ons, de bladschaduwen staan scherp getekend op de stoeptegels om ons heen. Het is twaalf uur op een warme lentedag en David en ik gaan samen een broodje eten. Gewoon zomaar, een feestje voor moeder en zoon. Komkommersalade voor David, dat heeft hij al gezegd. Hij klimt naast me op het bankje en ik begin.
Toen ik nog klein was David werden die toverrugzakken uitgevonden. Dat is nu bijna vijftien jaar geleden. Daarvoor liep iedereen gewoon nog los rond en als je iets nodig had dan vroeg je het een ander. Waar een straat was bijvoorbeeld. Of hoe laat een film begon. En als je wilde bellen, zocht je een telefooncel. Dat was een hokje op straat met een telefoon. Maar die toverrugzak was zo’n succes, echt ongelofelijk. Binnen de kortste keren had iedereen er een.
Jij ook mamma?
Ik ook ja. En toveren dat die zak kon. Echt alles zat er in. Je kon vrienden maken en berichten sturen. Je kom spelletjes spelen en cadeautjes kopen. Er zat een fotocamera in, je kon filmpjes maken. Bijna alles paste in die zak.
Geweldig toch mamma.
Zo leek dat ja David. Maar al snel bleek dat alles toveren niet alleen maar mooi is. Er gebeurden ook hele lelijke dingen. In die tas konden ook gevaarlijke spullen.
Wat dan mamma?
Nou David, enge foto’s en films bijvoorbeeld. Sex en geweld dat eigenlijk alleen voor grote mensen was bedoeld. Of kinderen werden gelokt. Of foto’s van jou werden stiekem gekopieerd en aan vreemden getoond. Geld werd gepikt. Er zat veel ruzie in de tas David, mensen botsten de hele tijd. Welles nietes werd echt heel belangrijk. Ook zaten er dingen in die zo leuk waren dat echt heel veel mensen er niet meer mee konden stoppen. De toverrugzak werd voor veel mensen een probleem. Zeker voor jonge mensen. Ze werden somber en verstopten zich in hun tienerkamers.
David kijkt me wat glazig aan. Met zijn vingers peutert hij aan de nepgouden gesp van mijn handtas.
Toen kwam er een tijd waarin de mensen wakker werden. Eerst een paar, maar die moesten best hard roepen hoor. Of met enge verhalen komen om gehoord te worden. In sommige landen riepen ze dat je de toverrugzak pas moet geven als kinderen op de middelbare school zitten. Al waren dat vooral de mensen die makkelijk een beetje afstand van zo’n rugzak konden nemen. Hun tienerkinderen vaak niet, die kwamen massaal in verzet, omdat hun vrienden wel mochten. Andere ouders vonden zo lang wachten onzin. Die bleven de rugzakken aan hun kinderen geven alsof het onschuldig speelgoed was. Terwijl ze best wisten wat de gevaren waren.
En toen mamma?
Nou David, dit is nog helemaal niet zo lang geleden hoor. Toen waren er mensen hier in Nederland die zeiden dat we het samen moeten oplossen. Dat we iets met die toverrugzakken moeten verzinnen waar iedereen zich bij aan kan sluiten. Dat je kinderen kan leren om met zo’n rugzak te lopen. Dat je afspraken maakt hoe lang je zo’n ding gebruikt en dat je er niet gelijk alles in moet doen. Vooral dingen die bij de leeftijd passen. Want dat gebeurde in die andere landen vaak nog wel. Als die pubers op de middelbare school dan zo’n zak kregen, zat alles er gelijk in. Dat ging best vaak mis.
Dat snap ik, zegt David. Veel te zwaar in een keer. En toen?
Tot tien bleek een goede afspraak. Ook omdat de mensen dat goed konden onthouden. Voor kinderen onder de tien is het superbelangrijk om zonder twee van die zware banden om je schouders de wereld te ontdekken. Zonder last lekker spelen. Om vrij te klimmen. Te voetballen. Samen te stoeien en te dollen.
David lacht.
En zo is het gegaan lieverd. En het lukte best goed. En wat ouders er dan als hun kind tien jaar werd in deden was echt niet overal gelijk. Maar daar werd ineens veel meer over gesproken. Over wat er in die toverrugzak kon. Wat is goed voor jou, wat is goed voor mij? Want ook voor veel grote mensen mocht er best wat uit.
En toen, vraagt David en wiebelt met zijn billen op de groene plankjes van het bankje. Ik zie aan hem dat het verhaal goed is aangekomen. Misschien heeft hij niet alles perfect begrepen maar het verhaal is eruit. Straks met de seksuele voorlichting zal ik het net zo doen, gewoon open en vrij. Maar niet op een badrand, dat zeker niet.
Mamma?
Ik denk net iets te lang. Zijn buik rommelt.
Toen, en ik prik mijn wijsvinger diep in zijn buik, toen gingen de moeder en de zoon naar de broodjeszaak. Voor komkommersalade op een croissant. Om die hoek daar. Wie d’r het eerste is……
David springt op, glijdt van de bank en met zijn armen vrij uit de schouders maakt hij vleugels. Hij vliegt naar de hoek van de straat.